لحظه ی آخر

به نام مهربانترین

خدایا نگذار دمی بی تو بمانم که بی تو بودن عمر مرا به انتها میرساند...

همیشه لا به لای روزمرگی ها چندتا نقطه هست که دوست دارم وایستم و خستگی روحمو در کنم و دوباره از نو حرکت.

یکیش بهاره ، رویش و تازه شدن ، یکیش اعتکافه ، سه روز دور شدن از همه دنیا ، خوندن دسته جمعی قرآن و اون دعای ام داودی که پر از اسم خداست و گریه های بی صدا و اشکای لای مفاتیح که آخرش گره میخوره به اذان مغرب و گرفتن حاجت ها و آرامش دلها

و مـــاه رمضـــــــون 

یک ماه مهمون خدا بودن ، کنار خدا بودن ...و  شبای قدر و افطار هایی که سبزه.

احساس خوبی دارم که یه سال دیگه هم لیاقت مهمونیشو داشتم. که تونستم هم ردیف بنده های خوبش پای یک سفره باشم که شاید از گذر دلای پاک اونا دست های منم به آسمون برسه!

خداجونم ، من سعیمو کردم برای بنده خوبی بودن . اشک هایی که ریختم شاهده. سحر شب بیست و یکم تو ماشین تو راه برگشت از امامزاده ، دردو دلامو که شنیدی. میدونی که چی ازت خواستم...

فردا عید فطره ، عیدی برای مهمونای درگاه آسمونی. خدای مهربون من ، عیدی ما سلامتی پدر و مادرهامون ، روشنی دل و عاقبت بخیری برادر و خواهرهامون و آرامش و صبر و عشق برای دوستا و عزیزامون.

محبوب من ، شاید ما خیلی چیزها ازت خواستیم ، اما تو که از دل ما بیشتر از خودمون باخبری ، خودت چیزهایی رو اجابت کن که بعد مجبور نشیم با چشم گریون و نگاه پشیمون بیام و ازت بخوایم که پسش بگیری.

مهربون بی همتای من ، تو خودت به صلاح ما واقفی و من سکوت میکنم در برابر مهربانی ات که میدانم تو بیشتر از من دوستم داری.

** عید همگی دوستان خوبم مبارک **